Dag 9: Werfen

Reageren=leuk!

Vandaag kreeg de dag een andere bestemming dan van te voren gepland.

Anita, Sander en hun kids zaten tegelijk met ons, ook in Oostenrijk op zo’n 2 uur rijden van ons vandaan. We hadden voor vandaag bedacht dat we elkaar op een centrale locatie gingen ontmoeten, ieder een uurtje rijden. Dat werd Werfenweng.

Er was, volgens de website, veel te doen daar; mountainkarten, wandelen, klimparcours etc. Rond half 12 zouden we elkaar treffen bij de ingang van de kabelbaan. Toen wij 20 minuten onderweg waren, kregen we een telefoontje van Anita; ze stonden met pech langs de snelweg. Hun versnellingsbak was kapot en moesten wachten op de ANWB. Dat kon nog wel eventjes duren. Na contact te hebben gehouden, is besloten dat het gezamenlijke uitje niet door ging. Wat een domper! Hadden ons allemaal erg verheugd op een gezellig dagje met elkaar. We waren inmiddels net aangekomen in het plaatsje en gingen nu dus alleen er op uit.

We kochten kaartjes voor het mountainkarten en gingen met de kabelbaan omhoog. We mochten boven een mooie helm uitzoeken en 2 karts. De kids gingen met ons mee naar beneden van een steile grindpad af. Maarten en Sebas waren de eersten die vertrokken en na 3 minuten wachten, mochten Joost en ik ook. Het ging erg snel naar beneden. De rem had ik continu ingedrukt, anders maakten we te veel vaart (ja… we gingen ook toen écht snel naar beneden!!!) Joost vond het fantastisch! Maarten en Sebas hebben we pas beneden weer gezien. Alleen….. Maarten huilde hevig en de beide heren zaten onder de schrammen en bloed. Vlak voor het einde is hun kart in een gootje terecht gekomen en zijn ze gekanteld. Niet op volle snelheid gelukkig, maar schuivend over een grindpad doet toch erg pijn. Maarten was vooral erg geschrokken en had een aantal schaafplekken. Nadat ik de wonden had schoongemaakt en de ergste schrik voorbij was, speelden ze al snel weer in de speeltuin in het centrum.

We hadden al wel door dat de activiteiten op de berg wat tegenvielen en hadden plan B klaar liggen. We hadden het met Anita en Sander namelijk gehad over een ijsgrot. Hij zag er prachtig uit, recensies waren lovend, maar zij vonden dit niet geschikt om een aantal goede redenen: de prijs (ontzettend duur) en de tocht er naar toe en in de grot zelf. Dát was het grootste dingetje want als je bij de ingang aankwam, moest je eerst dik 20 minuten (stevig de bult omhoog) wandelen naar de kabelbaan en daar vandaan weer dik 20 minuten (lees 35 minuten met kids) een stevige tocht naar de ingang van de grot.  Ook in de grot was het een hele uitdaging: natuurlijk is de temperatuur 0 graden (of kouder) en er zijn maar liefst 700 trappen die je moest nemen OMHOOG en dan ook weer 700 naar beneden.

Maar ja…… wij hadden wel het plan om deze grot te bezoeken, maar dan aan het einde van onze vakantie vanwege Sebas z’n neuritis. Omdat het plaatsje Werfenweng maar 4 km van Werfen lag, hebben we de grootste ijsgrot ter wereld, nu vandaag gedaan.

We hadden geluk dat we wat later op de dag aankwamen, zo rond 13.45 uur. We kwamen via een mooie steile weg, langs een prachtig kasteel aan bij de eerste parkeerplaatsen. De parkeerwachters stuurden ons door naar de volgende parkeerplaatsen en zo konden we vlakbij de ingang parkeren. Anders moesten we nog wel 1,5 km lopen! Nu maar 200 m.  De parkeerplaatsen stonden afgeladen met auto’s, iets waar ze voor waarschuwden op de website. Als het druk is, moet je heeeeeel lang wachten bij de kabelbaan. Wij konden alles gewoon zonder oponthoud doen.

De route naar de kabelbaan toe was pittig. Maar Maarten en Joost deden dit super goed. Af en toe een snoepje als omkoping (Als we dáár zijn – wijst naar een plek – dan krijg je weer een snoepje). De kabelbaan was ideaal, want het alternatief was via smalle steile grindpaadjes naar boven te lopen. Gevaarlijk met kleine kids. Binnen no-time waren we boven, maar met de wetenschap dat we nog een keer zo’n pittig stuk moesten lopen naar de ingang. En pittig was het! We konden al snel de ingang zien (het doel), maar snel gingen we niet. Bij de ingang konden we meteen met een Engelse gids mee. We kregen een carbid-lamp en werden gewaarschuwd dat als de deur openging, we kleine kinderen en petjes goed moesten vasthouden vanwege de sterke (ijskoude) wind. Je gelooft niet dat dat kan, maar wat een wind kwam ons tegemoet, onvoorstelbaar. Alle carbidlampjes werden meteen uitgeblazen en moesten opnieuw worden aangestoken. In de grot was het pikdonker, vandaar dat we eigen lampjes mee hadden. De gids stak af en toe een magnesiumstripje aan, voor extra licht bij de mooie ijssculpturen. Sebas en ik vonden het prachtig!

De kids konden de grot niet zo waarderen. Voor 70 minuten lang moesten ze de trappen en vrieskou trotseren en het was echt teveel van het goede. We hadden al snel 2 verdrietige kindjes wat best zielig was voor ze. De hele tour was een beproeving (voor iedereen). Maar oh, wat prachtig!

Eenmaal weer buiten waren we toch best opgelucht en blij. De tocht naar beneden zou dit keer makkelijker zijn. Vlak voor de ingang van de kabelbaan hebben we bij het restaurant een lekkere schnitzel gegeten en gingen toen weer op huis aan.


  

dag 8 Expeditie berg Kodok in Saalbach

Reageren=leuk!

Zaterdag was een druilerige dag. Veel regen en bewolking. We hebben voornamelijk een beetje in en om de tent gehangen. Beetje internetten, spelletjes spelen, boodschapje doen.

Op zondag was het weer gelukkig weer prachtig! We zijn naar Saalbach-Hinterglemm gegaan, waar boven op de berg Expeditie Kodok was. Met de kabelbaan zijn we omhoog gegaan met de gekregen keycord met de opdrachtenkaart er aan vast voor de speurtocht en een potlood. We moesten kennelijk een keuze maken voor 2 tochten: de makkelijke en de moeilijke. We kozen voor de moeilijke, want die had gps-coördinaten. De eerste paar honderd meter was pittig; stevig de bult omhoog. Ik vroeg me toen wel af of dit wel een verstandige keuze was, maar we zetten door. We kwamen uit bij een meertje met een waterspuit. De opdracht was om te zoeken naar een letter en cijfer. Die hadden we snel.  Iets verderop  stond ook een opdracht, maar we snapten hem niet. Het had iets te maken met de kaart die we gekregen hadden. Achteraf bleek dat de 2 routes die je kon kiezen, op hetzelfde pad waren, maar in omgekeerde volgorde. Die opdracht die ik niet snapte was de laatste opdracht van de makkelijke route. Dus bij elk punt, had je 2 opdrachten; een voor onze route, en 1 voor de andere. Ook bleek dat we iets mistten; namelijk een coördinatenkaart (die we gelukkig wél op de foto hadden gezet), maar bij onze laatste opdracht toch écht wel nodig hadden. We moesten onderweg namelijk naar allemaal coördinaten toe en het kwadrant (letter&cijfer) ook  noteren. Gelukkig liepen er nét achter ons ook een vrouw en kind , die deze kaart met cijferpuzzel wel hadden, dus ze hebben ons daarmee geholpen. Het bleek dat we naar kwadrant P4 moesten (en dus wisten we dan ook welk coördinaat daar bij hoorde).  Het was een leuke, afwisselende wandeling. Zo moesten we door een kleine kloof met donkere grot. Ook was er een blokhut dat bestond uit een groot labyrint , we moesten dingen hijsen (hefboom) en rekenen en schuiven bij de letterblokken. Ook kwamen we weer koeien tegen, die dwars voor de ingang van een hekje stonden, naar het pad wat wij moesten nemen. De koeien kwamen weer op ons af (we hadden vorig jaar nog vers in het geheugen staan), dus we waren wél een beetje huiverig en voorzichtig. Sebas heeft de koeien wederom afgeleid maar de koeien leken ons in eerste instantie leuker te vinden en kwamen naar mij en de kids toe. Gelukkig had Sebas na een tijdje succes en gingen de koeien weg van het toegangshekje en konden we de weg weer vervolgen.

Bij kwadrant P4 aangekomen en daarna de gps verder te volgen, kwamen we uit bij een grote hut met cijferslot. Gelukkig konden we de vragen die daar werden gesteld beantwoorden en konden we de getallen invoeren; het slot ging open! Ik had verwacht dat daar toch iets van een kleinigheidje lag voor de kids, maar er was alleen een logboek te vinden.

Maarten en ik wilden daarna nog wel even op de foto met Kodok. Maarten was, toen we daar bij stonden, steeds met iets bezig. Er was aan zijn kant kennelijk een grote drukknop. Heel vreemd. Toen ik op de terugweg nog even op de website van Saalbach keek, zag ik ineens dat wij op hun website stonden! Kennelijk was de knop voor het maken van een foto via de webcam!!


 

dag 6: Salzburg

Reageren=leuk!

Omdat het vandaag wél mooi weer zou zijn in Salzburg, zijn we daar naar toe geweest. Rondom Lofer zou het regenen, maar in Salzburg zou het droog blijven met af en toe een zonnetje. De auto hebben we geparkeerd bij de Messe (park & ride) en de bus bracht ons naar het centrum. Bijzonder om onderweg te zien, was dat een aantal gebouwen in de rotsen gebouwd waren. Vanuit de bus zijn we de winkelstraat in gelopen. Dure winkels waren daar te vinden, niet echt voor een kleiner budget zoals de onze. We kwamen langs het geboortehuis van Mozart en het standbeeld van hem op een groot plein. Daar was de burcht van Salzburg goed te zien. Om toch maar iets te doen in de stad, hebben we besloten om de burcht te bekijken. Via een funiculair gingen we naar boven. Altijd leuk om vanaf zo’n punt het uitzicht op de stad te bewonderen. Het weer werd wel steeds grimmiger en resulteerde in een flinke regenbui. Helaas… de weersvoorspelling was toch mis. We konden mooi in de gebouwen en zaaltjes neuzen tijdens de regenbui. Dus het maakte ook niet zoveel uit.

Vlak voordat we de bus richting P&R weer namen, mochten de kinderen kijken in de grote speelgoedwinkel vlakbij het busstation. Ze hadden van Opa en Oma Missche en Oma Pas vakantiegeld/rapportgeld meegekregen, dus dat moest natuurlijk zo snel mogelijk uitgegeven worden. Joost was vrij snel klaar met z’n keuze: 2 dino’s van Schleich. Maarten had meer moeite, maar uiteindelijk hebben we hem overtuigd van de keuze van de x-shot. Blij gingen we weer richting Lofer. In het stadje zijn we nog uit eten geweest.


 

dag 5: Seisenbergklamm

Reageren=leuk!

Ook deze dag zijn we in de buurt van de camping gebleven omdat daar ook genoeg te doen is. Iets verder dan de Lamprechtshöhle, is de Seisenbergklamm. In de folder stond dat het zeer geschikt voor kinderen was; compleet met speurtocht.

Maarten had al een paar keer, als we zeiden dat we op stap gingen, zitten mokken. Maar toen we deze route liepen langs een leuk riviertje met watervalletjes en rotspartijen, vertelde hij dat hij dit toch wel erg leuk vond. Joost vindt alles een avontuur; hem hoor je niet klagen.  Aan het einde van de 2,5 uur durende prachtige route (en speurtocht) verdienden de jongens een steen van de ‘Geest van de Seisenbergklamm’. Weer een leuke edelsteen erbij voor de groeiende verzameling!

Omdat we vlakbij Lofer bleven, hadden we tijd over om het zwembad van het dorpje te bezoeken. Ook dit zwembad zat bij de Saalachtal card inbegrepen. De camping zelf had geen zwembad, maar dat is niet erg als je het op deze manier kunt doen. Net zoals vorige vakanties in het Zwarte Woud (2016) en Längenfeld (2018), hadden we bewust gezocht naar deze variant van gratis toegang tot gemeentelijke zwembaden. Het bevalt op zich goed, want de zwembaden waren stuk voor stuk TOP! De hit van dit jaar was om met banden door de stroomversnelling (in steenkoud bergwater) te gaan. Later meer hierover.

 


 

vakantie Lofer (Oostenrijk) dag 1 t/m 4

Reageren=leuk!

Zondag 28 juli vertrokken we rond 9 uur voor het eerste deel van de reis, op weg naar het Hilton hotel in Nürnberg. Zo’n 6,5 uur kale reistijd.

Het was best spannend of we wel op vakantie konden gaan, want Sebastiaan ontwikkelde anderhalf week daarvoor een evenwichtsstoornis (neuritis vestibularis). Volgens de dokter zouden de ergste klachten (niks anders kunnen dan stil op bed liggen met de ogen dicht) na een week voorbij zouden zijn. Gelukkig ging het na 4 dagen steeds een klein beetje beter, maar nog niet zo goed dat Sebas de hele rit kon gaan rijden. Dus we hebben de rit naar Nürnberg gedeeld. Zodra Sebas zich niet meer fijn zou voelen met rijden (hij kón tenminste wél weer autorijden!), zou ik het overnemen. Zodoende heb ik ook zo’n 3,5 uur gereden in de geleende Volkswagen Touran van mijn ouders. Óók zo’n dingetje, want Sebas z’n auto kan onverwachts afslaan- en om dit te vermijden tijdens de vele bergritjes, die zouden volgen – hebben we hun auto mogen lenen! Erg fijn! Een mooie bijkomstigheid is, dat die auto toch ietsjes groter is dan onze auto. Dus we hoefden alleen maar onze trekhaakkoffer mee, de rest paste wel in de auto.

De rit naar Nürnberg verliep goed. Toen we op een gegeven moment in een file van 2 uur terecht kwamen, zag ik ineens dat meerdere auto’s ergens van de snelweg af gingen (geen normale afrit). Ik heb het stuur naar rechts gegooid, mooi 2 x kunnen invoegen in de volgende rijbaan (3 baans) en toen nét op tijd de (illegale) afslag kunnen nemen, die velen voor mij ook namen. Een gouden greep, want deze nieuwe weg leverde ons een voordeel van 1,5 uur op.

In Nürnberg aangekomen, kwamen we aan bij het hotel. Maar tegenvaller voor mij: het Hilton hotel was net 2 weken daarvoor overgenomen door een ander hotelketen. Desalniettemin was de kamer die we hadden ontzettend groot! We hadden een familiekamer geboekt (4 personen) en heerlijk ruim voor ons allen. Zo’n grote kamer hebben we nog nooit gehad (en dat voor €125,- incl ontbijt!)

Na het ontbijt, de volgende dag, vertrokken we rond 10.30 uur op weg naar Lofer, net over de grens bij Duitsland. Een mooie route, langs de Chiemsee en Inzell. Rond 15.30 uur kwamen we aan op camping Grubhof en konden we de tent gaan opblazen en inrichten en konden we nadat we klaar waren even een hapje eten op de camping.

De volgende dag gingen we met de ‘Saalachtal card’ de kabelbaan in Lofer omhoog, zonder kosten. Daar bleek boven een leuke speeltuin voor de kids te zijn en uiteraard een prachtig uitzicht.

Op woensdag 31 juli bleven we in de buurt en zijn we met die kaart naar de Lamprechtshöhle gegaan, maar dat was voor Sebas niet geheel een succes. Al die trappen en toch nog best wankel zijn, is niet een beste combinatie. Maar goed…. kalm aan…. dat wou dan nog wel. Maarten zag bij de uitgang (winkeltje) nog een mooie steen en Joost zag een haaientand, die ze van ons gekregen hebben. Daarna nog even neuzen in het stadje Zell am See. Bijzonder gebeuren daar… Ineens waan je je in een Islamitische wereld. Een en al bebording met Arabische tekens en vrouwen met hoofddoekjes en moslims. Blijkt dat Zell am See een paradijs is, zoals beschreven in de Koran.

In het stadje hebben we nog een schatkistje vol met kleine edelsteentjes gekocht en ik heb een mooie (kleine) amethyst gekocht. Helaas kregen we een beste regenbui over ons heen. Er zat niks op dan zeker een half uur te schuilen onder een overkapping bij een winkel. Toen het droger werd, zijn we toch maar richting het meer gelopen om daarna snel weer terug te gaan naar de camping.