Vandaag kreeg de dag een andere bestemming dan van te voren gepland.

Anita, Sander en hun kids zaten tegelijk met ons, ook in Oostenrijk op zo’n 2 uur rijden van ons vandaan. We hadden voor vandaag bedacht dat we elkaar op een centrale locatie gingen ontmoeten, ieder een uurtje rijden. Dat werd Werfenweng.

Er was, volgens de website, veel te doen daar; mountainkarten, wandelen, klimparcours etc. Rond half 12 zouden we elkaar treffen bij de ingang van de kabelbaan. Toen wij 20 minuten onderweg waren, kregen we een telefoontje van Anita; ze stonden met pech langs de snelweg. Hun versnellingsbak was kapot en moesten wachten op de ANWB. Dat kon nog wel eventjes duren. Na contact te hebben gehouden, is besloten dat het gezamenlijke uitje niet door ging. Wat een domper! Hadden ons allemaal erg verheugd op een gezellig dagje met elkaar. We waren inmiddels net aangekomen in het plaatsje en gingen nu dus alleen er op uit.

We kochten kaartjes voor het mountainkarten en gingen met de kabelbaan omhoog. We mochten boven een mooie helm uitzoeken en 2 karts. De kids gingen met ons mee naar beneden van een steile grindpad af. Maarten en Sebas waren de eersten die vertrokken en na 3 minuten wachten, mochten Joost en ik ook. Het ging erg snel naar beneden. De rem had ik continu ingedrukt, anders maakten we te veel vaart (ja… we gingen ook toen écht snel naar beneden!!!) Joost vond het fantastisch! Maarten en Sebas hebben we pas beneden weer gezien. Alleen….. Maarten huilde hevig en de beide heren zaten onder de schrammen en bloed. Vlak voor het einde is hun kart in een gootje terecht gekomen en zijn ze gekanteld. Niet op volle snelheid gelukkig, maar schuivend over een grindpad doet toch erg pijn. Maarten was vooral erg geschrokken en had een aantal schaafplekken. Nadat ik de wonden had schoongemaakt en de ergste schrik voorbij was, speelden ze al snel weer in de speeltuin in het centrum.

We hadden al wel door dat de activiteiten op de berg wat tegenvielen en hadden plan B klaar liggen. We hadden het met Anita en Sander namelijk gehad over een ijsgrot. Hij zag er prachtig uit, recensies waren lovend, maar zij vonden dit niet geschikt om een aantal goede redenen: de prijs (ontzettend duur) en de tocht er naar toe en in de grot zelf. Dát was het grootste dingetje want als je bij de ingang aankwam, moest je eerst dik 20 minuten (stevig de bult omhoog) wandelen naar de kabelbaan en daar vandaan weer dik 20 minuten (lees 35 minuten met kids) een stevige tocht naar de ingang van de grot.  Ook in de grot was het een hele uitdaging: natuurlijk is de temperatuur 0 graden (of kouder) en er zijn maar liefst 700 trappen die je moest nemen OMHOOG en dan ook weer 700 naar beneden.

Maar ja…… wij hadden wel het plan om deze grot te bezoeken, maar dan aan het einde van onze vakantie vanwege Sebas z’n neuritis. Omdat het plaatsje Werfenweng maar 4 km van Werfen lag, hebben we de grootste ijsgrot ter wereld, nu vandaag gedaan.

We hadden geluk dat we wat later op de dag aankwamen, zo rond 13.45 uur. We kwamen via een mooie steile weg, langs een prachtig kasteel aan bij de eerste parkeerplaatsen. De parkeerwachters stuurden ons door naar de volgende parkeerplaatsen en zo konden we vlakbij de ingang parkeren. Anders moesten we nog wel 1,5 km lopen! Nu maar 200 m.  De parkeerplaatsen stonden afgeladen met auto’s, iets waar ze voor waarschuwden op de website. Als het druk is, moet je heeeeeel lang wachten bij de kabelbaan. Wij konden alles gewoon zonder oponthoud doen.

De route naar de kabelbaan toe was pittig. Maar Maarten en Joost deden dit super goed. Af en toe een snoepje als omkoping (Als we dáár zijn – wijst naar een plek – dan krijg je weer een snoepje). De kabelbaan was ideaal, want het alternatief was via smalle steile grindpaadjes naar boven te lopen. Gevaarlijk met kleine kids. Binnen no-time waren we boven, maar met de wetenschap dat we nog een keer zo’n pittig stuk moesten lopen naar de ingang. En pittig was het! We konden al snel de ingang zien (het doel), maar snel gingen we niet. Bij de ingang konden we meteen met een Engelse gids mee. We kregen een carbid-lamp en werden gewaarschuwd dat als de deur openging, we kleine kinderen en petjes goed moesten vasthouden vanwege de sterke (ijskoude) wind. Je gelooft niet dat dat kan, maar wat een wind kwam ons tegemoet, onvoorstelbaar. Alle carbidlampjes werden meteen uitgeblazen en moesten opnieuw worden aangestoken. In de grot was het pikdonker, vandaar dat we eigen lampjes mee hadden. De gids stak af en toe een magnesiumstripje aan, voor extra licht bij de mooie ijssculpturen. Sebas en ik vonden het prachtig!

De kids konden de grot niet zo waarderen. Voor 70 minuten lang moesten ze de trappen en vrieskou trotseren en het was echt teveel van het goede. We hadden al snel 2 verdrietige kindjes wat best zielig was voor ze. De hele tour was een beproeving (voor iedereen). Maar oh, wat prachtig!

Eenmaal weer buiten waren we toch best opgelucht en blij. De tocht naar beneden zou dit keer makkelijker zijn. Vlak voor de ingang van de kabelbaan hebben we bij het restaurant een lekkere schnitzel gegeten en gingen toen weer op huis aan.