Sint Maarten liep dit jaar met een ‘sisser’ af. Maarten gaf de hele middag al aan, niet van plan te zijn om te gaan zingen. Ik moedigde hem telkens wel aan en vertelde ook dat hij, als hij snoepjes wilde krijgen, wél moest gaan zingen.  Maar hij bleef bij zijn woord de hele middag.

Na het eten gingen we maar wel op pad. Onze eerste stop was bij opa en oma Missche. We stonden bij de voordeur…. de deur ging open…. maar Maarten ging niet zingen. Niet met papa, niet met mama, niet met oma. ‘Ik ga niet zingen!’ Hij weigerde pertinent en was ook niet van plan om opa of oma een kus te geven. Hij wou helemaal niets! Ja… hij wou naar huis!

Wat moet je daar nou weer mee?

We zijn maar weer weggegaan (Maarten kreeg dan ook geen snoep mee – dat wilden papa en mama niet). Iedereen teleurgesteld.

Dan maar nog wél even naar opa en oma Pas, omdat zij er ook op rekenden dat we kwamen. En ook hier in eerste instantie: ‘ik ga niet zingen!’  Hij wilde wel met vrachtautootjes spelen, maar Sebas vertelde hem dat we niet kwamen om te spelen, maar om Sint Maarten te lopen. Als hij wat wilde, dan moest hij eerst een liedje zingen. Ook al was het helemaal geen Sint Maarten liedje, hij heeft uiteindelijk wél gezongen bij oma. Toen hij zag wat hij allemaal kreeg, vond hij dat wel weer leuk. Later zong hij nóg een liedje! Hij kreeg de smaak wat te pakken.

Toen toch ook maar even proberen bij de buren van opa en oma. En ook hier ging het zonder problemen en kreeg hij steeds meer praatjes!

Nadat we de Anjerstraat verlaten hadden, zijn we toch nog weer even terug gegaan naar de Oosterstraat om toch ook nog even bij Gerh en Lida te zingen. En ach… ook nog maar weer even bij opa en oma, waar hij nu wel heel goed zong.

Als laatste nog een paar buurtjes in de Texellaan. Maar omdat het al 8 uur was, hebben we dat kort gehouden. Nog even een snoepje eten en daarna snel zijn bed in; hij was doodop!

Nog voordat we het licht uit deden op zijn slaapkamer, lag meneer al te slapen. Die schat.

Toch nog een happy end dus.