Vandaag zijn we naar de verloskundige geweest voor de 12 weken echo. We zitten vandaag precies op 12 weken, dus alles loopt voorspoedig.

Maarten weet het sinds vandaag ook. Voordat we een bezoekje zouden brengen aan de VK hebben we het hem verteld. Hier ging  wat ‘voorwerk’ aan vooraf:

Al sinds een aantal weken geleden heb ik regelmatig met hem de echofilmpjes bekeken, van 3 jaar geleden. Hij vond dat al heel interessant en regelmatig vroeg hij of hij zichzelf mocht zien in mama’s buik (op de pc). Hij was dus al op de hoogte van het idee ‘echo’. Gisteren hadden we Hidde en Jante op bezoek. Hij deed heel lief met Hidde en ik vroeg hem of hij ook wel een baby zou willen (een broertje of zusje) en dat wou hij wel (gelukkig maar, haha).

Dus toen we met z’n allen op het scherm keken tijdens de echo, wist hij wat hij zag.  Toen de afspraak voorbij was en we nog even moesten wachten voor een nieuwe afspraak, was hij zó onder de indruk dat hij een hartslag had gehoord! Hij babbelde continu over hartslag, dat hij dat gehoord had en hoe het klonk. Ook in de auto ging het maar door.  En natuurlijk ook thuis.

Maarten: ‘Heb ik ook een hartslag in mijn buik?’
Linda (VK): ‘Jij hebt dáár je hartslag (ze wijst naar zijn hart). In jouw buik zitten jouw broodjes’

Maarten: ‘Dat is mijn broertje!  [……]  Hij schopt tegen het plafond!’

Maarten: ‘Hartslag deed toedoenk toedoenk’

Maarten: ‘Mama, deed de mevrouw lijm op jouw buik?’
Ik: ‘Nee, lieverd, ze deed gel op mijn buik.’
Maarten: ‘Maar dat moet toch niet op jouw buik? Dat moet toch in je haar?’