Sebas is op dit moment nog druk bezig om de laatste laminaatplaten te leggen op de babykamer.  Al het begin is moeilijk, want hij heeft over de eerste rij bijna een uur gedaan. Ook al kreeg hij fantastische rekenhulp van mij, toch ging het mis. Tja… ik reken de laatste jaren alleen nog maar op het niveau van groep 3/4 ;-).

Maar zijn klussing-skills worden steeds beter! Gelukkig ging het daarna wel voorspoedig en ook Luna hielp een pootje mee. Betere hulp kun je je niet wensen! Morgen is het andere kamertje aan de beurt.

Afgelopen zaterdag ben ik met Sebas uit eten geweest bij Delphi in Stadskanaal. Lekker, lekker. Maar wat erg bijzonder was tijdens het etentje, was dat er een duidelijk schopje te voelen was en kort daarna.. nog een! Wauw! Nu was het echt heel duidelijk. Eerder had ik ook wel eens wat gevoeld, maar dat was niet zo heel duidelijk. Het had ook iets anders kunnen zijn. Maar dit was zeker weten ons hummeltje!!

Vandaag heeft ons hummeltje er ook erg veel zin in: hij/zij/het gáát maar door met schopjes! Als ik mijn hand op mijn buik leg, voel ik het regelmatig!

Arme Sebas, hij kan niet wachten totdat hij ook wat kan voelen…

Is het nou echt waar? Zwangerschapsdementie? Als ik deze tekst moet geloven, dan is het redelijk normaal:

“Ongeveer 2/3 van de zwangere vrouwen heeft tijdens de zwangerschap last van warrigheid, vergeetachtigheid en concentratieproblemen. (….) De zwangerschapsdementie wordt veroorzaakt door het hormoon progesteron. Dit hormoon heeft ook invloed op de hersenen. Het deel van de hersenen waar de herinneringen opgeslagen en opgehaald worden kan sterk beïnvloedt worden door progesteron. Ook het reactievermogen kan hier flink last van hebben.”

Waarom nu dit stukje? Wel… hierom:

Afgelopen 3 dagen ‘vergeet’ ik regelmatig wat. Een belangrijke brief bijvoorbeeld van een leerling. Ik zou het formulier op de post doen, maar eenmaal bij de brievenbus gekomen, kan ik het ding NERGENS weer vinden. Ik schaam me rot. Zometeen ligt het ergens op straat of ….. (bedenk hier zelf iets ergs.) Gelukkig lag de brief nog gewoon op school en kon die door mijn collega alsnog gepost worden.

Vandaag 20:00 uur: De schrik slaat me om het hart als ik ‘ineens’ (ben al vanaf 14:00 uur thuis, maar dat terzijde) ontdek dat mijn tas nergens te bekennen is. Nou, Ariena en Tas zijn écht onafscheidelijk, geloof me! Ik kan ‘m niet kwijt zijn; het KAN gewoon niet! Echt niet! Maar als ik mezelf op mijn mobiel bel, hoor ik toch echt niets. Beneden niet, boven niet, buiten niet, in de auto niet! WAAR is dat ding toch? Ben ik ‘m dan vergeten op school?  Ik stond op het punt om in de auto te stappen richting Meeden. Maar dan bedenk ik iets slimmers: ik bel de schoonmaakster op, misschien weet zij meer. En GELUKKIG!!! Ze heeft ‘m gezien op het vertrouwde plekkie in de klas. Pffff……… een hele zorg minder. Waar gaat dit naar toe?