Op maandag 2 maart (Arjan’s verjaardag) zijn we vertrokken richting Arcen (Limburg) voor een midweekje weg. Het huisje was van alle gemakken voorzien; het had een kelder met jacuzzi, zwembad, sauna, zonnedouche, relaxgedeelte en koelkast voor al onze borrelhapjes en (alcoholische) drankjes.

De eerste avond hebben we, traditiegetrouw, gegourmet. Na het eten zijn we naar beneden gegaan. De beide kinderen lagen lekker te slapen, dus we konden flink ons gang gaan. Voor je het weet is het 00.30 uur en echt wel tijd om naar bed te gaan. Het zou vast niet lang duren voordat Joost zich zou melden.

Dinsdag heb ik ‘s ochtends met Maarten gezwommen. Hij kon natuurlijk niet wachten en hij had ook groot gelijk! ‘s Middags zijn we eventjes gaan wandelen bij het Gelderns Nierskanaal. Het was wel matig weer, dus de paraplu ging mee om Joost beschutting te kunnen bieden. Het werkte prima! Voor zowel wind als regen! Hij heeft heerlijk geslapen! Maarten heeft toen we thuis kwamen nog lekker met papa in de “jacoeeeeezie” gezeten. Hij vond dat leuker dan het zwembad, omdat hij hier met z’n voeten bij de grond kon en omdat het zo heerlijk warm was. ‘s Avonds hebben we weer heel druk gerelaxed

Woensdag zijn weer ‘s middags weggegaan. Dit keer was het plan om te gaan geocachen om een meer. Alleen toen we zagen hoe groot het meer wel niet was (en dat wij er dus omheen zouden moeten lopen), hebben we de tocht toch maar afgebroken na 1 waypoint.

Donderdag was de mooiste dag qua weer. We zouden weer gaan geocachen. Ik had van te voren gezien op de site van Geocaching.com dat er een hele leuke multi moest zijn in de buurt. “Das blaue wunder ” had zóveel punten gekregen, dat dit wel een topper moest zijn. Thuis hadden we al allerlei voorbereidend werk gedaan, dus op deze prachtige dag een leuke cache lopen was geen straf.

Maar toch….op voorhand ging ik er wel al vanuit dat we deze cache misschien niet helemaal zouden kunnen uitlopen; vanwege Joost. Toch zijn we nog tot aan stage 8 gekomen, maar daar kwamen we niet uit. Achteraf weet ik wat we hadden moeten doen, als we maar goed gekeken hadden, maar met een hongerige baby en een kleuter die ook erg moe was, konden we niet rustig meer nadenken Omdat de waypoints onderweg zo leuk waren, hebben we (vooral Maarten) wel het gevoel gehad dat we gingen ‘schatzoeken’.

Stage 1: We begonnen met het lezen van een QR-code. Vandaar uit op pad naar de volgende coördinaten.
Stage 2: Op een paaltje stond de info die we nodig hadden om verder te kunnen.
Stage 3: Fantastisch! In een picknickbankje zat het doosje. We hadden het snel gevonden en ook snel door wat de bedoeling was om hem te pakken te krijgen: we moesten met een magneet een pinnetje eruit trekken, zodat het open ging. Daarna flink puzzelen voor de volgende coördinaten! Maar gelukt!
Stage 4 was dubieus. We zagen onder een brug een box met een grote gele sticker met ‘pas op: hoogspanning’. Dit kon toch niet de bedoeling zijn? Verderop zagen we op een boom een klein bordje met heeeele kleine cijfers. De coördinaten die we nodig hadden! Hoe gaan we dit dan doen? We hebben het daarom creatief opgelost met onze camera (foto’s gemaakt), maar hierdoor hebben we niet de letter en het getal kunnen vinden. Achteraf bleek dat de box met sticker wel bij deze route hoorde. Daar had een verrekijker ingezeten….
Stage 5: Vissen! We moesten de coördinaten opvissen. Wederom erg orgineel! Snel gevonden.
Stage 6: In een thermoskan zat een oude Nokia telefoon, die het natuurlijk niet ging doen. Maar er zat een powerbankje bij. We moesten van huis een batterij meenemen, dus die wilden we gebruiken. Hoe dan ook… het ding ging het niet doen… En nu? Toen goed de batterij bekeken, die er in zat. Het was een plastic batterij, die je open kon maken. En jawel! Weer coördinaten. Yes! We konden weer door!
Stage 7: Snel gevonden. In een paal zat een hele grote schroef.
Stage 8: Wat hebben we lang gekeken op een gaspaal. Je moest alleen kijken, zei de hint.  Maar we konden niks bijzonders zien. Hier liep het spoor dood. De jongens werden allebei onrustig en moe. Thuis heb ik nog eens geprobeerd de code te kraken en dat was gelukt. Op de paal stond een telefoonnummer, maar dat bleken de coördinaten te zijn…. Zo vaak gezien, maar niet herkend als coördinaten.   Toch was het een leuke cache, ook al hebben we hem niet kunnen uitlopen (zoals al verwacht). Deze site (ook een blog) laat de hele route zien.

We zijn weer het dorpje in gegaan op zoek naar een cafeetje zodat we allemaal even iets konden drinken (vooral Joost!). Maarten heeft nog een heel lekker schuimpje genomen. Na gespeeld te hebben in het speeltuintje gingen we weer terug om eens flink te relaxen in onze kelder! De laatste keer!

Vrijdag moesten we alweer om 10.00 uur het huisje uit zijn… De vakantie was weer voorbij, maar we hebben het wel weer heel gezellig gehad! Wordt voor volgend jaar wel moeilijk om dit huisje weer te overtreffen…