Op donderdag 11 december om 11.50 uur had ik een afspraak bij New Life staan om gestript te worden. Eerder die week, op de maandag, stond ook een stripsessie gepland, alleen was ik toen zó verkouden, dat ik dat niet zag zitten. Stel je voor dat de bevalling zou doorzetten? Op de donderdag ging het wel al wat beter, alleen voelde ik me nog steeds verre van fantastisch.

Het wachten duurde lang, uiteindelijk was ik om 12.20 aan de beurt. Eerst werd er een echo gemaakt om te kijken of ik nog voldoende vruchtwater had. Zo niet, dan zou ik naar het ziekenhuis moeten. Dit is een standaard procedure. De verloskundige (Francis) kon me goed strippen en ze had goede hoop: Ik had al een kleine 3 cm ontsluiting en ze kon het hoofdje goed voelen. Ook kon ze de vliezen rondom het hoofdje goed losmaken. Dit beloofde wat! Voor de zekerheid werd er toch een afspraak gemaakt bij de gynaecoloog voor de volgende dag.

Ik ben na de afspraak weer terug gegaan naar mijn ouders om daar te lunchen. Maarten was daar ook tijdens mijn afspraak. Die hoefde van mij daar niet bij te zijn. Ik had al vrij snel wel wat krampjes, maar het voelde aan als menstruatiekrampen, dus mild. We zijn rond 14.00 uur weer naar huis gegaan.

Rond 16.00 werd het wel steeds een stapje erger, maar ik kon het nog wel volhouden. Ik heb zelfs nog rond 17.30 met Maarten gevoetbald in de hal. Af en toe even flink puffen tussendoor. Nog eventjes en dan zou Sebastiaan weer thuis zijn om 18.00 uur. Maar eerst moest hij (van mij) nog een bestelling ophalen bij onze ‘snackvrienden’. De twee frikadellen en patat, die ik voor mezelf bedacht had, kon ik niet meer wegkrijgen, haha. Ik werd er gewoon raar van. Maarten had ik ondertussen 2 pannenkoeken gemaakt. De weeën waren toen al vrij heftig en moeilijk te behappen.

Ik had inmiddels mijn moeder gebeld, dat ze Maarten rond kwart voor 7 kon ophalen. Toen zij er was, kwamen de weeën al vrij snel op elkaar en ik moest flink concentreren op mijn ademhaling, maar dat was erg moeilijk. Nadat Maarten en mijn moeder weg waren, hebben we de verloskundige gebeld. Zij was er rond 19.10 uur. Ze moest een keuze maken, want er was nóg een bevalling gaande, maar omdat ik over de telefoon aangegeven had dat ik al wat persdrang had, kwam ze eerst bij mij. Ze belde ‘het Groene Kruis’ voor assistentie van een kraamverzorgster.

Ik zat ondertussen nog gewoon beneden op de bank, maar achteraf had ik al eerder naar boven moeten gaan. Ik had Sebas de opdracht gegeven om voor de zekerheid een zeiltje op de bank te leggen, mochten de vliezen breken. Dit was net op het nippertje, want 5 minuten later, om 19.24 braken de vliezen op de bank tijdens een perswee. Toen mocht ik op de baarkruk gaan zitten. Vlakbij de box (leunend op Sebastiaan en de box) zat ik te persen. Voor ik het wist kwam het hoofdje er al uit. De verloskundige (Silvana) had het niet eens door, want ze was nog druk bezig om alles een beetje klaar te zetten (en de kraamverzorgster was er ook nog niet). Joost huilde al toen alleen z’n hoofdje er uit was. Daarna moest ik de wee wegzuchten (lastig, lastig, niet te doen!) en toen kwam hij er helemaal uit. Er was niet eens tijd voor Silvana om handschoenen aan te doen, zo snel ging het.

We moesten wel even voorzichtig zijn, want de navelstreng zat om zijn nek. Maar die heeft Sebas vrijgemaakt.

Daar was hij dan eindelijk om 19.32 uur! Onze zoon Joost Thomas Pas! Wát een bevalling was dit! Hoe anders dan bij Maarten, waarbij ik 15 uur bezig ben geweest en nu deze bevalling in een paar uurtjes! Ik voelde me dan ook nog erg fit, maar ook erg verbaasd!

Je zou zeggen dat het een ideale bevalling is zo….. alleen heb ik de nasleep ervan niet als zodanig ervaren….

Ik moest nog gehecht worden. Maar omdat er dus nóg een bevalling gaande was, moest er wel een verloskundige daar naar toe. Dus werd er steeds gebeld, over en weer, met alle verloskundigen van New Life over wie heen kon gaan, naar die andere vrouw. Toen de verloskundige begon met hechten, heb ik aangegeven dat ik héél graag wilde dat er niet gebeld werd. Ik wilde eerst gehecht worden, zodat ik er snel vanaf zou zijn.

Helaas is dit niet gebeurd…

Ik heb anderhalf uur, onderuitgezakt op de bank met mijn voeten op een emmer en een stoeltje van Maarten gelegen. Af en toe werd er een hechtinkje gezet. Dan weer bellen, weer een hechting, weer bellen, weer een hechting en zelfs….bellen én hechten tegelijkertijd!!  Om gek van te worden!!! Ik was dan ook ‘not amused’ en ook de kraamverzorgster die er toen was, vond het heel opmerkelijk dat het zo ging.  Sebas moest ondertussen met één voet de emmer tegenhouden, Joost vasthouden en bijschijnen met een zaklamp. Hij had het er ook maar druk mee, haha.

Rond 11 uur was gelukkig alles klaar en konden we eindelijk familie en vrienden bellen met het blijde nieuws!