Vanavond was het eindelijk zover! Eindelijk kon Maarten met de lampion lopen en snoepjes ophalen. Hij had onze snoepjestrommel al snel gespot bij de voordeur. Ik had hem toen maar uitgelegd dat er misschien bij ons ook wel kinderen zouden aanbellen en die zouden dan een snoepje van ons krijgen.

Toen het schemerig begon te worden, liep hij steeds naar de voordeur om te kijken of er al kinderen aankwamen met hun lampions. Maar nee…..  Steeds vroeg hij: “Nu naar opa’s en oma’s toe?” Maar we zouden eerst gaan eten en dan zouden we vertrekken. Toen het eten eindelijk op was, trok hij maar al te graag zijn schoenen en jas aan. “Mama! Opschieten!” riep hij, toen ik nog wat treuzelde.

Eenmaal bij de opa’s en oma’s zong hij best goed! Hij zong telkens wel de verkorte versie: “Elf november is de dag, dat mijn lichtje branden mag! Snoepje!!!!”