Op dinsdag 29 maart om 13.45 uur, had ik een afspraak staan bij de verloskundige en haar stagiaire. Toen we binnen waren, stelde de stagiaire voor me te strippen om zo de bevalling proberen op te wekken. Na inwendig onderzoek bleek dat het strippen mogelijk was, omdat ik al een kleine 2 cm ontsluiting had. Toen we weer thuis kwamen, kreeg ik al snel last van mijn rug. Een vervelende, zeurende pijn onderin.

De hele dag verder was het rustig. We hebben nog boodschappen gedaan en Sebas is op tijd op bed gegaan omdat hij woensdag weer moest werken. Ik ben zo tegen 12 uur ’s nachts op bed gekropen, maar echt slapen kon ik niet.

Om 01.30 uur werd ik overvallen door een heftige pijngolf, die maar niet over leek te gaan. Ik ben maar naar beneden gegaan, waar ik nog meer last kreeg van weeën. Ik hoopte zo dat dit niet voorweeën waren, maar het echte werk! Na 2 uur last te hebben gehad, heb ik om 03:30 uur Sebas ook maar eens wakker gemaakt en hem verteld dat ik dacht dat het begonnen was. Hij mocht van mij nog wel even blijven liggen (voor het geval dit toch voorweeën waren), maar hij kwam om 04:00uur toch maar uit bed en heeft zijn dekbed meegenomen naar beneden, waar ik in de kamer zat te puffen.  Ik kon het allemaal nog prima behappen, mits ik maar meteen met de weeën meezuchtte. Soms was ik te laat en dan kon ik het moeilijk verwerken. De weeën kwamen heel snel om de paar minuten, maar we belden de VK nog niet. Ik vond het zonde om ze uit bed te bellen, als het nog niet nodig was. Om half 8 vond ik dat ze nu wel eens uit bed mochten komen en heeft Sebas gebeld. Drie kwartier later om 08.15 uur, kwamen ze met z’n tweeën er aan. Ik werd onderzocht en tot mijn grote teleurstelling had ik nog steeds maar 2 tot 3 cm ontsluiting. Waar had ik dan de afgelopen 6 uur aan gewerkt??

Ze gingen na een tijdje weer weg en zouden zo rond 11.00uur weer terugkomen om te kijken hoe het dan ging. In de tussentijd heb ik een paar keer moeten overgeven en had ik het bij tijden wel zwaar. Vooral overgeven terwijl je weeën hebt, is niet fijn.

Om 11.00 uur kwamen de VK’s weer terug en gingen we opnieuw naar boven om te kijken hoever het stond met de ontsluiting. Ze vertelden dat ik toen zo’n 5 cm had. Ze lieten me boven liggen en zij gingen weer naar beneden, waar ze met Sebas gezellig hebben zitten praten over koetjes en kalfjes. In de tussentijd lag ik maar boven, maar wilde ook wel graag weer naar beneden. Ik wilde niet alleen zijn!!

Ze kwamen om 12.00 uur weer controleren naar de ontsluiting en toen was het zo’n 7 cm. Tijd om de vliezen te breken. Ze vertelden me wat ze wilden gaan doen en dat dan de weeën nog heftiger gingen worden en sneller achter elkaar. Ik zag hier best wel tegen op . Nog heftiger? Nog meer? Kan ik dat aan? Maar goed, de baby zou er toch echt uit moeten en dit was weer een stap dichterbij.

Toen ze m’n vliezen braken, kwam er een hele plens water uit. Het leek wel een tsunami! Het was zoveel ,dat het over de rand van het bed goot. Maar goed dat ik niet in de Hema sta, dacht ik op dat moment nog, haha. Ik heb me gedoucht, maar dat ging niet van harte. De ene wee na de andere kwam en ik kon ze staand maar moeilijk wegpuffen. Op bed had ik het ook zwaar, dat was ook niet prettig.

Ik was dan ook blij dat ik om 14.00 uur een beetje mocht meepersen, ook al had ik nog net geen 10 cm ontsluiting. Het randje stond nog. Tijdens een inwendig onderzoek probeerden ze het randje weg te duwen. Ik werd pisnijdig omdat het me veel pijn deed. Ik heb naar de stagiaire geschreeuwd dat ze moest stoppen. “Het randje gaat vanzelf weg. Laat dat randje toch!!!” Maar ze ging toch door.  Het persgevoel kwam steeds meer en ik mocht zo tegen 14.30 uur op de baarkruk gaan zitten. Ik had aangegeven dit te willen proberen. Na een uur op de baarkruk persen, kwamen we niet echt verder. Ik moest maar op bed gaan liggen. Dit was niet prettig. Het persen ging door, maar de baby wou de bocht niet om. Ik hoorde de stagiaire wel met de VK overleggen over wat te doen. En ik hoorde het woordje ziekenhuis vallen. Toen ze me vertelden dat ze nog 5 weeën gingen afwachten en we dan naar het ziekenhuis zouden gaan, heb ik nog beter m’n best gedaan.  Ik vroeg op een gegeven moment hoe lang het nog ging duren en ze vertelden dat dat nog 10 minuten zou zijn. Die 10 minuten zijn alsnog 45 minuten geworden en die 5 weeën zijn er ook meer geworden. Maar er zat nu wel vooruitgang in en de baby maakte  het nog steeds goed, vandaar dat we thuis zijn gebleven.  Ik heb vooral de laatste 45 minuten steeds alles gegeven en toen het hoofdje eruit was ging het zo snel. Daar lag hij ineens op mijn buik!

Na dik 2,5 uur persweeën, is Maarten geboren op woensdag 30 maart om 16:28 uur. De bevalling heeft in totaal 15 uur geduurd.