Maarten ziet veel en aapt veel na. Hij heeft zijn vader vaak gezien met een colafles aan zijn mond en nu vond Maarten het de hoogste tijd om dit zelf ook maar eens te doen. Sindsdien loopt hij regelmatig met de coca-colafles (met dop) door het hele huis heen. Hij wil het zelfs wel mee naar bed. Hij kent nu dan ook het woord ‘dop’.

Ik zou zo’n coureur toch niet in het echt willen tegenkomen op de weg. Gelukkig zit hij nog in zijn oefenperiode.

Vandaag is er een autostuurtje binnengekomen over de post. Je kunt hem niet blijer maken, dan hem in een echte auto achter het stuur te zetten. Fanatiek gaat hij dan sturen en schakelen. Tijd dus om voor hem een oefenstuurtje te kopen. Wat vindt hij dat leuk! (en zijn druifjes lekker…)

Vandaag, laat in de middag, zijn we nog even naar Ter Apel geweest omdat daar een Middeleeuws feest was. Wat was dat leuk! Alles was helemaal in stijl: de kraampjes, de mensen met hun kleding, overal vuur met potten met daarin lekker geurende prutjes etc.

Toen we aankwamen waren ze net met een veldslag bezig. In de verte hadden we al kanonschoten gehoord, dus het beloofde een waar spektakel te worden. Maarten zei vrolijk: “Bam!” als er weer een schot te horen was in de verte. Maar toen we eenmaal op het veld waren en ze ineens gingen knallen moest Maarten wel huilen. We zijn maar kort op het veld geweest, aangezien Maarten heel wat bekijks trok met zijn gekrijs. Arm kereltje 😉

Dus op naar de markt. Wat een leuke dingen waren er te zien. En iedereen die een ambacht deed of iets verkocht, vertelde vol enthousiasme over zijn vak. Zo hebben we zeker 10 minuten gepraat met de vroedvrouw, die zag dat ik Sebas wees op een baarkruk! Deze zag er relaxter uit met rugleuning, dan degene waar ik op gezeten heb tijdens de bevalling. Ze vertelde honderduit over bevallen in de Middeleeuwen. Echt wel interessant!

Verder werd je regelmatig bij een verhaal betrokken als er een gewonde soldaat werd binnengebracht om behandeld te worden door de chirurgijn of doordat iemand terechtgesteld werd omdat hij een kwakzalver was. Er liep zelfs een man de hele tijd met een kip op zijn schouder. Prachtig!!

Volgend jaar zullen we er zeker weer bij zijn, als we het niet vergeten tenminste!

Ik had al een paar dagen een sterk vermoeden, maar durfde HET nog niet met zekerheid vast te stellen…

De laatste paar weken rijden we met grote regelmaat richting opa en oma Pas in Nieuw-Buinen. Vanuit ons huis voert de route langs de grote, gele M. Hoe je ook naar Nieuw-Buinen (of naar mijn ouders) rijdt, die gele M is goed zichtbaar. Nu dacht ik dat het enigszins toeval was dat Maarten telkens heel enthousiast: “Mjammiejammie” riep. Maar sinds vandaag weet ik zeker, dat hij dondersgoed weet wat je daar kunt halen (fruitzakjes 😉 ) en oma Pas is ook overtuigd.

Hoe dat nu zeker weet?

Ik ging met Maarten boodschapjes afgeven bij oma Pas. Maarten scharrelde wat rond in de woonkamer, terwijl ik de boodschappen opruimde. Op de salontafel lag een televisiegids. Niks bijzonders dus, totdat hij ineens: “mjammiejammie!” riep en wees naar een plaatje onderaan de pagina: een advertentie van McDonalds. De gele M werd ook enthousiast aangewezen met zijn klein vingertje.

Volgens mij is dat het ultieme bewijs dat er óók door Maarten zijn aderen ketchup stroomt, zoals de McDonalds training filmpjes ons  in 1997 (Seb) en 1998 (Ar) wilden doen geloven.